Yaşamımı düşünüyorum bazen... Hızını,acılarını,mutluluklarını- mutsuzluklarını,sevinçlerini-üzüntülerini,yaptıklarımı-yapamadıklarımı,söylediklerimi-söyleyemediklerimi...
Bazen korkutuyor beni...
Ben,ailem,akrabalarım,arkadaşlarım,dostlarım.
Hep acelem var gibi,hep ayaküstü yemek yer gibi...birşeyler eksik,yarım...
Belki o yüzden açım hep hayata,paylaşmaya,sevdiklerime...
Acaba birtürlü doyamayıp hep atıştırır gibi yaşamakmı beni düşündüren,korkutan,telaşlandıran?
Bazen günler öyle hızlı akıp gidiyorki hiçbirşeye
yetişemiyorum,hiçbirşeyi yetiştiremiyorum.Sanki birşeyler yarım kalıyor.
Yoksa yarım kalan şey benmiyim?