Yaşamımı düşünüyorum bazen... Hızını,acılarını,mutluluklarını- mutsuzluklarını,sevinçlerini-üzüntülerini,yaptıklarımı-yapamadıklarımı,söylediklerimi-söyleyemediklerimi...
Bazen korkutuyor beni...
Ben,ailem,akrabalarım,arkadaşlarım,dostlarım.
Hep acelem var gibi,hep ayaküstü yemek yer gibi...birşeyler eksik,yarım...
Belki o yüzden açım hep hayata,paylaşmaya,sevdiklerime...
Acaba birtürlü doyamayıp hep atıştırır gibi yaşamakmı beni düşündüren,korkutan,telaşlandıran?
Bazen günler öyle hızlı akıp gidiyorki hiçbirşeye
yetişemiyorum,hiçbirşeyi yetiştiremiyorum.Sanki birşeyler yarım kalıyor.
Yoksa yarım kalan şey benmiyim?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder