Hernekadar iyileşmiş olsamda,kanserin içimde biryerlerde tilki uykusu uyuduğunu bilsemde,kabullensemde kızımın okuldan getirdiği formdaki; '' annenizin daimi bir hastalığı varmı?'' sorusuna ne cevap vereceğimi bilememenin tedirginliğini yaşamak ,kızımın gözündeki korkuyu görmek,'' anne buraya kanser yazmalımıyız'' derkenki sesini duymak vede kızıma tüm bunları yaşatıyor olmanın yükü omuzlarımda , ruhumda çok ağır çünkü o daha çok küçük.
O benim birtanem.
YAZAN: Elif Temel
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder